Uzak ara yine ve yeni bir merhaba. Bu satirlar biraz üzgün biraz düşünceli ve hayata dair de biraz kirgin. Biz cocukluktan arkadastik sacma bir tesadufle bir araya gelmis komik bir oyunun parcalariydik ve sonunda o ufak hallerimizle kanki dedik birbirimize. O hep farkliydi hep baska bakardi hayata deliydi biraz eserdi gecerdi bildigini okur en sakin denizler gibi durulurdu. Hem edepsizdi hem yaramaz ama ne olduysa hangi kiliga burunduyse yakistirdi kendine. Hayatta cok cok seyler yapti belki de dunyalar tatlisi bir annesi oldugundan ondan aldigi kuvvetle yapti her seyi. Sabah isyerindeyim whatsappten bir mesaj "annemi kaybettik." Önce inanmadim sonra bunu bekledigimizi animsadim sustum. Aptalca telefona gitti elim aradim ve tabii ki acmadi yazdim uzun uzun yazdim geliyorum dedim gelme dedi. Duramadim aldim biletlerimi simdi otobusteyim ankaraya gidiyorum cenaze yarin. Hani öldü de kurtuldu diyorlar ya , bu da öyle bir hikaye ama insan ölene aglamiyor ki zaten kalana agliyor.
Sevdiklerimizin öldüğünü görecek kadar büyüdük mü sahiden?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder